Haragiaren mina

Haragia da muga, haragia da arazoa, baina haragia besterik ez dugu. Haragia besterik ez gara. Horra hor gure tragedia. Arimaz hitz egingo digute, baina helduak gara dagoeneko, ez gaitezen engaina. Haragia gara: onerako zein txarrerako. Sufritzen duen gizaki oro da haragia, dio Elisabeth de Fontenayk, eta aipu hori bildu du Eider Rodriguezek bere bigarren narrazio liburuan. Liburuari ere izenburu zehatz hori jarri dio, zalantzarik gera ez dadin: Haragia (Susa, 2007).

Haragia, bai. Gordina. Xamurra. Mina zein plazeraren eremua. Haragia: onerako zein txarrerako. Rodriguezen haragia txarrerako izaten da gehienetan, ordea. Oinazea eragiten duen horietakoa dirudi aurkezten digun haragi-puska bakoitzak. Bisturia sartu eta bitan banatzen ditu azala, haragia, giharrak Eiderren labanak. Mina. Odola. Behazuna. Kontzesiorik gabe. Erruki izpirik gabe.

Kontsumista-konpultsibo-bulimikoa. Bere buruaz beste, ofizialki eta gezurrik esan gabe, egin nahi duen emakumea. Nagusia hiltzea desio eta Thelonious izeneko bere katua hiltzea baino lor-tzen ez duen neska be-bopzalea. Presoa gose greban, eta abokatua turismoa egiten. Amonaren heriotzak gehiegi izutzen duen biloba. Liburu honetan ez da inor salbatzen. Hamabi ipuin dira, baina ez dago ihesbiderik.

Bere bigarren narrazio bilduma gorrotoz idatzia dela esan du egileak, amorruz. Baina maitasuna ere badago liburuan. Haragiarekiko maitasuna. Edo behintzat, kezka. Maite dugun horrek kezkatzen gaitu. Haragia garelako, eta kezkagarriak garelako oso.

Haragiaren alderik krudelena pairatzen ari da lagun bat egunotan. Ez diot liburu hau gomendatuko, momentuz. Besarkada bat baino ez diot bidali nahi, haragia haragiaren kontra. Haragia baino ez garelako: gaixotzen eta hiltzen den haragia, baina baita besarkatzen eta beroa helarazten dakien haragia.

Besarkada handi bat, beraz, I. Oraingoan mina ekarri dizu haragiak, baina etorriko da plazera ere, halako batean.