Ume duina

Aurten B. etorri da lehenengoz ikasle ohien urteroko bazkarira, 35 urtetan ez dut ikusi eta kostatu zaigu elkar ezagutzea. Gogoratu diot urteetan gogoan iltzatuta izan dudana eta, zer diren gauzak, berak ez zuen oroitzen:

Irudikatu ahal duzue -zuri beltzean, nahi baduzue- 13 urteko ume bat eta emakume sadiko bat ume hori arbelera atera duena. Andereño horrek jarri dio, esaterako, honako hau arbela beltzean umeak ebatz dezan:

                                     1/2 + (5/6 - 1/4) =

Umea hasi da, txarto hasi ere; ez daki nola egiten den edo eragiketaren baten ez du asmatzen. Eta emakumea hasi zaio zarataka, orain txalo bat, gero belarrietatik tira gorantz, hurrengoan atximurka masailean. Umeak dagoeneko ezin du ezertan asmatu, jada eragiketa guztietan egiten du huts. Eta txalo gehiago, eta belarrietatik tira, eta atximurka. Gelako beste guztiok -arbelera irteten hurrengoak geu izango baikara- geure ume-begiak B.-rengan dauzkagu. Baina B., gure harridurarako -eta andereñoarenerako, jakina-, ez da negar egiten hasi, zutunik dago, geldi eta gorrituta. Baina isilik.
Emakume sadikoak ezin du gehiago: -¿No vas a llorar? -oihu egin dio. -No!. -izan da B.-ren erantzuna, aurpegia gorri, begiak diz-diz.

Esan beharrik ez dago besteok ez ginela B. bezain gogorrak, negar egiten genuela arbelean. Eta zelan.