Aldi gaiztoan (VI): Mozolo bi

---

Bilbo, San Inazio auzoa, 2003ko uztailaren 1a, martitzena


    Ez zen gozoa izan. Irteeran ohartu ere egin ez bazen ere, heltzea erabat ezatsegina izan zen. Eta hori dena bikain atera zela: Bilboko San Inazio auzoko pisu batean eroriko zela esan zioten, Alderdiak badaezpada hutsik eta erabili gabe zituen etxebizitzetako batean. Ohe baten gainean erori izana, ordea, Ablitaseko Teknologia Parkeko zientzialari euskaldunen aparteko meritua izan zen. Eta hor, ohe horretan, igaro zituen lehen hogei orduak: izerditan, zorabio ilunetan, etengabe oka eginez ez bazen, lo seko.  

    Baina orain, heldu zenetik hogeitalau ordu eskas pasatu direnean, txoria baino alaiago irten da etxetik; gaur egun handia izan liteke, bi txorimalo limurtu behar ditu: etorkizunetik datorrela esan -eta sinestarazi- egin behar die. Zailena ez da hori izango, ez zuen alferrik lortu Cum Laude kalifikazioa “Psikologia Asertiboa, balakatzailearen armak” New Deusto-ko Unibertsitatean defendatu zuen doktore tesian. Lortu behar du, halaber, Alderdiaren makineria guztiaren babesa zehatz eta mehatz azaldu ezin duen egitasmo baten burutzeko. Hori du egiteko zailena, hori du bere misioaren mamia. Ez, ez du etsiko; ez da horretarako etorri etorkizun erosotik iragan ero honetara.

    Botikazahar etorbidea atzean utzi du aspaldi eta Salbeko zubitik ari da ibaia zeharkatzen, nahiz eta errazago egin zezakeen Unibertsitatekotik. Zubiaren erdian geldialditxoa egin du eta Guggenheim museoari begira geratu da eta pentsatu du benetan ikusgarria dela, 3D argazki zein holobideoetan baino askozaz ederragoa. 2040an jaioa izaki, ez du museo famatua ikusteko betarik izan, 2027ko Suminduen Iraultzan erre baitzuten matxinoek Basque Culinary Center-a kixkali zuten egun berean.

    Aurrera egin du, ordea, erabakior eta lehen bezain alai: etorkizun berria aurkitu du iraganean. Hemen nor izango da, azaina handiak burutuko ditu, Euzkadiren izena Historian sartu, euskararen itzala eta ospea inoiz izan ez duen maila gorenera eraman... Txistuka hasi da doinu alai bat, 2062ko udako abesti izan zena: “Erdu poxpoliñ, deigun biok atsegiñ”.

    Heldu da Ibañez de Bilbao kaleko 16. zenbakira eta atseginez gogoratu du kale horrek Nikolasa Atxikallende zenaren izena hartuko duela etorkizunean, detaile polita Maisuarekiko eta bizi izan zen etxearekiko.

    Sartu egin da eta zirrara ezagun eta aldi berean arrotza sentitu du. Atzo bertan hortxe egon izan balitz bezala, Amaiur -ai, Amaiur- edozein momentutan ateren batetik agertu ahal balitz bezala. Korapiloa igarri du eztarrian eta bihotzaren taupaden abiadurak aholkatu dio kanpora irteteko.
Albiako lorategietan hartu du arnasa lauzpabost minutuz eta abiatu egin da berriro Sabin Etxearantz. Mugimendu horrek, baina, monitoreei begira dauden segurtasun arduradunen arreta piztu du.

    Sartu orduko han dauzka segurtasuneko bi morroiak, sartu-irtenaren arrazoia jakin nahirik:

    -¿A dónde vas?

    -Al último piso, despacho tres. Y a mí hablame en euskera. Argi dago?

    Segurtasun arduradunetako bati argi gorria piztu zaio burmuineko zokoren batean, bisitariak, jarrera harroaz gain, informazio ezohikoa baitauka: kanpoko inork ez daki zein den zeinen bulegoa: "Ez dut morroi hau ezagutzen, baina honek badaki nondik dabilen". -pentsatu du, nekez pentsatu ere- eta zuzenean deitu du hirugarren bulegora.

    -Esaten didate ea nor zaren -diotso interkomunikadorea eskuan.

    Jon Josu Maiz hurbildu egin da segurtasunekoak eskuaz eusten dion gailuko mikrofonora eta, ahotsa ozen eta argi, esan du:

Gaurrko Bizkai au, Ama laztana, ezta antziñeko lakua:

Len ekandu ta lagija, ta gaurr Abenda zarra galduta.

    -Igo dadila -esan du interkomunikadoretik ahots harritu batek.


(Abuztuaren 22an jarraituko du)