KAIXO!!

Behar genuen atsedena hartuta, bueltan pentsatzeko ordua heldu da.

Ez dakit sentitzen dudana nola azaldu . Alde batetik euskaltegira itzultzeko gogo bizia daukat, eguneroko bost orduko terapia berreskuratzeko.

Baina beste aldetik, itsaspepinoak nagusiatxoak gara eta nork bere bidea egin behar du; gutako bat kanasiakeko urak ikertzeko joango da; ni hemendik geratuko naiz, baina ez dut  taldearekin jarraituko nire kabuz joateko beharra daukat eta.

Badakit gauzak ez dira lehen bezala izango, bakoitza bere ur-lasterra hartu behar du. Baina urteak pasatu, leku desberdinetan bizi, euskaltegia ahaztuta eduki eta hamaika gauza gertatu arren, beti izango gara ITSASPEPINOAK.

Itsaspepinoen elkarteak ateak berriro ireki ditu. Oraindik aurrera, gure  maltzukeriak sufrituko dituzue, eta adi egon inoiz baino indartsuagoak izango dira eta.