Hatortxu Rock 2024 kronika
HATORTXU ROCK ATARRABIA 2024-12-28 (Berria Egunkarian argitaratua)
AZKEN GELTOKIRA BIDEAN
Azken aurreko helmugara iritsi gara jada: 1999an bidea egiten hasi zen jaialdiak Atarrabiari agur esan eta datorren urteko azken agurarren zain geratzen da, helburuetako batzuk lortuta. Jendetza bildu zen bart Atarrabiako hiru karpetan, musika eskaintza anitz eta zabalaz gozatzeko. Antolakuntza aldetik jaialdirik onenetakoa dugu oraindik ere: ehunka bolondresek posible egiten dute tamaina honetako ekintza aurrera ateratzea, eta bai segurtasun eremuan zein langile bolondres guzti hauen jarrera ere txapela kentzeko modukoa izan da.
Arratsaldeko bostetan ekin dio Antsoaineko Sofokaos taldeak bere emanaldiari. Azken lauzpabost kantuak harrapatu ditugu eta karpa nagusian jada milaka pertsona zeudela ikusi dugu. Ia ia ondoko herrikoak izateak eragina izan du bere arrakastan eta punk-rock boterea sobera erakutsi dute. Gitarrakadak eta hiru ahotsetako koruak nagusitu dira eta “Eromenarekin dantzan” ereserkiarekin agurtu gaituzte. Alboko karpan TOC Mungiarrek bolumen izugarrian aurkeztu dituzte kantu berriak. Bere estilo pertsonalarekin kontrastean, burrunba erabatekoa izan da, akaso ozenegia baina kementsua eta nortasun handikoa.
Lendakaris Muertos ere, Sofokaos bezala, etxean ari ziren jotzen, eta azken urtean berreskuratu duten indarra frogatu zuten berriz ere. Honela, Azkena Rock jaialdian jo zuten errepertorioa dezente aldatu badute ere, azken urteetako set listen nahiko antzekoa izan da, eta ez da klasiko andana faltan izan: “Pasau de rosca”, “Detector de gilipolleces” (pogo basatia ekarri duena), “Centro comercial”... baita azken diskoko “Se dice Taitánic” ere. Aitor gaur ere jende artera sartu da, espainiako selekzioko kamiseta jantzi du “Gora España” kantatzeko eta ikuslegoa saltoka eta pozez zoratzen ibili du kontzertu osoan. 2024ko Lendakaris Muertos duela hogei urtekoaren oso antzekoa dela uste dugu: abiadura eta ostia txarra itzela daukan taldea.
Tatxers taldeari buruz, gaurkoa aukera oso polita izan da beraientzat, eta eszenatokian asko mugitzen ez badira ere, beraien bertuterik onenak erakutsi dizkigute: ahots armonia zoragarriak, tonu altuen erabiltze txundigarria eta abesti sorta garaiezina, batzuetan Hertzainaken “Salda Badago” diskoko kutsuarekin baina baita Zarama taldeko Roberto Mosoren moduko agudo gozagarriekin ere. “Bihotz motel”, “Nik nahi dudana I” eta “Goizean oskorri” garaiezinak dira. Azken diskoek, ordea, ez dute frenetikotasun hori, baina “Biok batera”, “Tokion” edota “Etsaiak agurtzen” (azken agurra) kalitate handikoak dira. Dohaiak badauzkate, soberan gainera, eta etorkizun hurbilean onena eskaintzeko gai dira.
Bezperan Bilboko Zorrotza gaztetxean jo ondoren, Su Ta Gar eibartarrak urte bukaera frenetiko honi azken ukituak ematen ari da. Gogotsu eta amorrazioz nabaritu ditugu bai Aitor Gorosabel zein Xabi Bastida, Igor Díez eta Galder Arrillaga. Aurten eman duten kontzerturik onena izan liteke, eta guk azken urteotan ikusi diegun gogotsuena eta zitalena eskaini dute. Profesionaltasuna, teknika eta soinu boteretsua berezkoak izaki, koktel molotoffak eztanda egin du lehen kantatik: “David eta Goliath”-ekin haiz zuzen ere. Bonus Track jaialdian jo zuten errepertorio antzekoa jo dute, nahiz eta zorionez “Etsi gabe” zitala eskaini diguten, baita “Zure atzetik” ere; baziren pare bat urte ez genituela kanta hau zuzenean jotzen ikusi. Azken diskoko hiru jotzen jarraitzen dute: “Enborra”, “Erraietan betirako” (gitarra bikoiztu gozagarriekin) eta kontzertuko azkena, ohi bezala: “Alarma egoera”. Tartean, “Itxaropena”, “Agur jauna” eta suak lagunduta “Mari”, “Jo Ta Ke” edota “Begira”.
Unidad Alavesa taldeak nortasun berezia mantentzen jarraitzen du. Ikusgarria da jendeak nola jarraitzen dituen, nahiz eta kantuak ez diren bereziki lehergarriak. Dena den, musikari apartak dira, eta Haritz Artola bezalako front-mana edukitzea luxua da: Karisma eta umorea dauka, publikoa ondo maneiatzen du eta ahots bereziki ederra dauka. “Zegama”, “Mesias berri bat”, “Arima zartatua”, “Morir en Argentina”... oso maitatuak dira.
Euskarazko eskaintza izan da zabalena, zorionez, baina Lendakaris Muertos taldeaz gain, beste batek egin du gazteleraz: katalunyako KOP taldeak. Euskal Herrian oso ezagunak, euskal rockzaleak gisa honetako jaialdi eta topagunetan sarritan topatu ditu. Hardcore punk arrazio handia jaso dugu, baina sakontasun mota ezberdin bat dute hainbat kantuek, hain zuzen ere zenbaitzuk ia metaleroak baitira. “A gasolina” bezalako danbadek sekulako inpresioa egin digute: JuanRa abeslariaren presentziak, gitarra jolearen punteoek eta baxu jolearen kemenak eta koruek aparteko bultzada eman diote emanaldi osoari. Jaialdian lehen aldiz, espazio nahiko handia egon da publikoarentzat, eta bertan euskaldunak zein Katalunyatik etorritako zaleek pogo basatia eta dantzak elkarbanatu dituzte. “Acció directa”, “Vides rebels”, “Sols el poble salva al Poble”... klasiko andana geldiezina izan da, baina sorpresa pare bat ere egon dira: hain zuzen ere Barricadaren “No hay tregua” eta Kortaturen “Zu atrapatu arte”. Izugarria izan da kantu hauetan karpa osoa dantzan eta oihuka ikustea. Denak ezin ditugu aipatu, baina “Salta la luna”ren melodia hunkigarria eta “Desalojos son disturbios” eta bere gitarra soloa aipatuko ditugu amaitzeko. Eta bai, jaialdiko kontzerturik onena izan da.
Süne-k bere bide berria pausu sendoz eraikitzen jarraitzen du: bere arrakasta erabatekoa da gazteen artean. Chulería, Joder! taldeko gitarra jolea (Antton Carretero) alboan izaten jarraitzen du eta berriro ere melodia politak erritmo dantzagarriekin nahasten asmatu du. Gainera, trikia sarritan erabiltzen jarraitzen du nahiz eta mikroarekin bakarrik ere ondo moldatzen den. “Milaka kolore”, “Txitxarro”, “Kantauri”... oso dantzatuak izan dira. Huntzaren pare bat ere jo ditu, eta oso goian agurtu gaitu “Sunday” ereserkiarekin.
Azkenik, Auzolana izeneko karpara bueltatu gara Arene 6 taldearen azken lau kantuak entzutera. Zaramaren “Bihotzak sutan” jotzen ari ziren. Benetan bertsio indartsua egin dute, gero besteak beste beraien “Auzoan” kementsuari ekiteko, eta “Txikia” aukeratu dute azken agurra emateko. Getxoko Punk-Oi! taldeak jendetza bildu du goizeko hirurak arte; talde mota honek arrakasta bermatzen du edozein jaialditan, eta hiru ahotsetan egindako koru ozenak eta abiadura handiko kantuek musika klase honen zaleak sutan jartzen ditu. Horrela esan diogu agur 29. Hatortxu Rock honi: bederatzi talde ikusi ditugu hamar ordutan, eta zoritxarrez (aukeratu egin behar baitzen) kontzertu batzuek ezin izan ditugu ikusi: sentitzen dugu, batez ere ETSrengatik. Jaialdi honek, datorren urtean desagertzen denean, hutsune handia utziko du.
Iruzkinak
Utzi iruzkina: