kale

Kaleak, noa kalean.
Leihoak, ateak, aitonak.
Zein kaletatik zein kaletara noan, inork baleki.
Jakin nahi banu, akaso hobe, edo ez.
Zeruak zapaltzen ditu etxeak, eguzkiak heltzen digu azaletik. Ez inora joan, esanez.
Inora ez joatea ezinezkoa da.
Itxaroten jende askok inbertitzen ditu orduak, kalera begira etxetik, edo etxera begira kaletik. Baina zain denak.
Espero al dugu etorkizunik? Aukera idiliko hori, alde egiteko, norberagandik. Eta itzultzeko, agian, akaso, nahi badut. Hor zehar joatea ta gero izatea zure sorbaldan nora itzuli. Zain dauden izaki berekoiak, koldarrak. Arriskatzen ahantz dagigun egin du lan gure heziketak.
Kalea utzi, dudan jarri zerua beti dagoela hor. Alde, ospa, bukatu. Edo hasi.
Kale hau ez da besteak baino estuagoa, zabalagoa, politagoa. Kale hau kale da, bertan doa kale egiteko beldur dena. Kalean, bitartean, noa ni.