Eskale bat egokitu zaigu etxe azpian, arkupeetan. Ez da eskale konbentzionala: ez da zikina, ez du atzamarrik gabeko eskularrurik, ez diot kartoizko oherik ikusi. Gaztea da, guapoa dela esan daiteke, eta, aurikularrak belarrian, mp3aren konpainian igarotzen ditu egunak. Baina dirua eskatzen du. Edonori. Modu goxoan. Bereziki neskak ditu jomugan. Niri zuzentzerakoan, euskara ere tartekatzen du: "Kaixo, barkatu, oye, una preguntita, mesedez…". Eta galderatxo hori dirurik emango ote diodan izan ohi da. Aurpegi arraroa jartzen diodanez bere egoeraren nondik norakoak azaltzen dizkit, gaztelera ...